Croeselaan

Het graniet is van de Croeselaan. De lange rechte laan tussen Utrecht Centraal en de Jaarbeurs. Om precies te zijn: het graniet ligt voor het hoofdkantoor van de Rabobank, de immense ‘verrekijker’ die hier een paar jaar terug verrees en de skyline van Utrecht domineert. Het nieuwe en het oude gebouw hebben samen een grote glazen pui gekregen, met een afdak dat op dunne palen rust. Op de pui is ruimte voor ‘exposure’ zoals dat heet. Hier kan de Rabobank zich van zijn beste kant laten zien. Er staat iets op over een spaanse kunstenaar. En verderop de tekst: “art is not culture, contemporary art criticizes culture”. Het is maar dat je het weet. De Rabobank doet lang niet alleen in geld.

Het is druk op het trottoir. Bankmedewerkers en gasten zoeken hun weg, maar zonder haast. Mantelpakken en grijze revers flaneren over het graniet. De grote glazen pui weerspiegelt de schaduwen. Als ze stil zouden staan lijken ze net het logo van de Rabobank zelf. Het blauwe mannetje dat een voorzichtige stap zet op het goudoranje schild. Even zie ik talloze Rabobank-logo’s lopen op het granieten trottoir.

Met de komst van de Verrekijker is het druk geworden op de Croeselaan. Naast het Beatrixtheater de Luitenant Generaal Knoopskazerne, en dan het oude spiegelgebouw van de Rabobank, dat tegen de verrekijker aan is gebouwd. Daarnaast de wat verloren flat met “Imagine” erop. Aan voorstellingsvermogen geen gebrek, hier op de Croeselaan. Toch ademt het hier geen grootstedelijkheid. Tegenover het graniet van de Rabo staan gewoon de woningen uit begin vorige eeuw. Niks bijzonders. Aan het einde een Scheer en Foppen. Moeders met kinderwagens passeren een enkele vroege student. Lijn 1 naar Hoograven wurmt zich door het verkeer. Een grote stroom fietsers negeert massaal het rode licht. Een meisje probeert op haar skates de flanerende bankmedewerkers te ontwijken. En hop, daar ligt ze. In een sierlijke beweging op het graniet. Heel even lijkt alles stil te staan.